تعیین جهت بهینه چال های تزریق دوغاب در پرده آب بند سد صفارود با استفاده از روش تانسور هدایت هیدرولیکی

شبکه شکستگی ها به عنوان مجاری اصلی عبور آب در توده های سنگی محسوب می شوند. تعیین مسیرنشت آب درون درزه ها و مقدار هدایت هیدرولیکی برای مدیریت مسیر فرار آب و مسائل اقتصادی و همچنین پایداری سد بسیار مهم است. پس از تعیین مسیرهای فرار آب راستای چال های تزریق تعیین می شود. راستای گمانه های تزریق باید به گونه ای باشد که دسته درزه های حاکم بر نشت آب را قطع نماید چون در غیر این صورت کارایی پرده آب بند کاهش یافته و نیاز به حفاری گمانه های جدید است که هزینه بر خواهد بود. روش تانسور هدایت هیدرولیکی می تواند با لحاظ کردن پارامتر های ناپیوستگی ها به صورت قابل قبولی مسیرهای اصلی جریان آب از طریق ناپیوستگی ها را برآورد نماید. در این راستا، یکی از مهمترین پارامتر های ناپیوستگی یعنی بازشدگی را نمی توان به راحتی به دست آورد. بنابراین روش تانسور هدایت هیدرولیکی با توجه به قانون مکعب، نمی تواند به صورت مستقل به کار برده شود. از طرف دیگر مرسوم ترین روش برای تعیین هدایت هیدرولیکی سنگ های درزه دار استفاده از آزمایش لوژان می باشد. با استفاده از آزمایش لوژان نفوذ پذیری سنگ در اطراف گمانه به صورت مستقیم تعیین می شود، اما راستای تانسور نشت را نمی توان تعیین کرد. بنابراین برای محاسبه تانسور نشت در توده سنگ، نتایج آزمایش های هیدرولیکی برجا و تانسور هدایت هیدرولیکی ترکیب می شوند. در این پایان نامه پس از برداشت ویژگی های هندسی درزه های ساختگاه، نفوذپذیری توده سنگ با استفاده از روش تانسور هدایت هیدرولیکی محاسبه و بر اساس آن جهت بهینه ی حفر چال های تزریق پیشنهاد شده است. سپس کارایی جهت چال های پیشنهادی در تزریق زون های گسله بررسی شده و در زون های ناکارامد الگوی پیشنهادی اصلاح شد. همچنین با استفاده از نتایج آزمایش های لوژان مقادیر اصلی تانسور هدایت هیدرولیکی اصلاح گردید.